AFGHANISTAN
Laten we niet al te ver terug gaan. Hun imperialistische verleden laten we even voor wat het is. Het eerste voorbeeld dat ik zou willen geven stamt uit 1981
In deze video is de toenmalige premier van Groot Brittannië, Margareth Thatcher, op bezoek in Afghanistan waar ze het verzet tegen de Sovjet-Unie een hart onder de riem steekt. Deze voorlopers van de Taliban, de mujaheddin, ontvangen hier 2 miljoen Engelse ponden, met daarbij de bemoedigende woorden 'De harten van de vrije wereld zijn met jullie en jullie landgenoten."
IRAK
Zo'n tien jaar later was Engeland er weer bij, en dit keer door hun rol in de oorlog tegen Irak.De toenmalige premier Tony Blair heeft samen met zijn makkers uit de VS, Polen en Australië zonder enige legitimatie van de VN een staatsgreep geforceerd in Irak.
Door deze illegale invasie hebben meer dan een miljoen mensen hun leven gelaten en door het volledig ontwrichten van het leger van Saddam Hoessein zijn waarschijnlijk velen gemotiveerd geraakt om hun heil te zoeken bij Islamitische Staat. Blair heeft in 2015 zelfs toegegeven dat er geen I.S. zou zijn geweest als ze met hun handen van Irak waren afgebleven (1).
LIBIË
Acht jaar later in 2013 was het David Cameron die wel eens wilde laten zien hoe hij samen met zijn makker Sarkozy ervoor kon zorgen dat Moammar Gaddafi ten val gebracht kon worden. Hij paste daarbij de inmiddels beproefde techniek toe die ook in Afghanistan was gebruikt, namelijk het bewapenen van moslim-extremisten om hen het vuile werk te laten doen. Met de laffe steun van de NAVO uit de lucht - welke ook illegaal was omdat er geen toestemming voor was gegeven door de veiligheidsraad - hebben ze een van de welvarendste landen van Afrika met de grond gelijk gemaakt en daarbij het land (met hulp van voornamelijk Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten) volgepompt met wapens.
Hierboven de premier trots in de Libische hoofdstad Tripoli nadat zijn extremisten het regeringsleger en het ambtelijk apparaat van Libië hadden vernield.
SYRIË
Na hun enorme 'successen' in Irak en Libië hadden de Engelsen de smaak te maken en speelden een belangrijke rol in pogingen om een staatsgreep te forceren in Syrië. Samen met de tegenstanders van de Syrische regering was William Hague een veelgezien boegbeeld voor degenen die vonden dat zij konden bepalen welk staatshoofd de macht had in een land.
Samen met de duivelse minister van buitenlandse zaken, Hillary Clinton, was hij vaak te zien samen met allerlei anti-democratische vertegenwoordigers van golfstaten, om zogenaamd te strijden voor democratie. Door sancties en het steunen van alles wat bereid was om tegen de regering te vechten, heeft Engeland hier ook weer een prachtige rol gespeeld. Jammer genoeg voor Engeland waren daar Rusland, Hezbollah en Iran die Islamitische Staat wél aanpakten. Zij kozen niet voor de moslim-extremisten afkomstig uit vele tientallen landen die de macht in Syrië en Irak wilden overnemen.
John Pilger beschrijft eind mei 2017 in een doorwrocht artikel hoe de 'boys van Manchester' in Libië hebben gevochten, vervolgens naar Syrië zijn geweest om nu thuis weer hun gewelddadige lusten te bevredigen (2).
Engeland - en in alle bovengenoemde gevallen stond Nederland vanzelfsprekend aan hun zijde - heeft een zwarte geschiedenis wat betreft het steunen van moslim-extremisten in het bestrijden van seculiere regeringen (Irak, Syrië). Het mag een wonder heten dat het zolang heeft geduurd voordat de boemerang eindelijk terugkeerde.
Het is echter uitermate triest dat nietsvermoedende en onschuldige burgers de dupe zijn van het brute buitenlandse beleid dat nog altijd zijn doorgang vindt. Laten we hopen dat het westen het uiteindelijk zal aandurven om de grote sponsoren van het internationaal terrorisme aan te pakken, en dan moeten ze vooral zoeken op het Arabisch schiereiland.
Bronnen
(1) https://www.theguardian.com/world/2015/oct/25/tony-blair-is-right-without-the-iraq-war-there-would-be-no-isis
(2) http://johnpilger.com/articles/terror-in-britain-what-did-the-prime-minister-know
Geen opmerkingen:
Een reactie posten