Eenzijdige Informatie van Artsen Zonder Grenzen over Oorlog Syrië

Al sinds jaar en dag ben ik donateur van Artsen zonder Grenzen. Een organisatie die nobele doelen nastreeft, namelijk het verlenen van medische hulp in de meest moeilijke omstandigheden. Laatst kreeg ik een brief thuisgestuurd met daarin de vraag voor extra hulp voor de situatie in Syrië.

Toen ik las dat Artsen zonder Grenzen alleen actief is in de gebieden waar de Syrische bendes de macht hebben, vroeg ik me af of Artsen zonder Grenzen inmiddels wellicht net zo bevooroordeeld was geworden als Amnesty International (1,2,3). In deze bijdrage wat achtergronden over Artsen zonder Grenzen en haar rol in Syrië.

Afbeelding uit Syrië-folder Artsen zonder Grenzen

Terwijl het plaatje voor Amnesty International vrij duidelijk is, ligt dat voor Artsen zonder Grenzen toch wat genuanceerder. Medische hulp aanbieden is natuurlijk in alle omstandigheden positief en daar kan niemand moeite mee hebben.

Omdat Artsen zonder Grenzen alleen werkt in gebieden die worden gecontroleerd door de gewapende bendes, schetst zij echter ook een uitermate eenzijdig beeld, waarbij de strekking over het algemeen toch wel erg neigt naar 'Het gruwelijke regime van de president pakt onschuldige mensen aan'. Laten we eens enkele voorbeelden bij de hand nemen:

Het Tremseh Bloedbad
Op een pagina van Artsen zonder Grenzen (4) wordt het bloedbad van Tremseh aangehaald. Op 12-13 juli 2012 zijn daar veel mensen gedood. De VN-waarnemingsmissie - die er toen nog was - zou uiteindelijk na onderzoek hebben moeten toegeven dat de slachtoffers vooral bestonden uit gewapende volwassen mannen. Lees meer over wat er vermoedelijk gebeurd is daar op (5), waarbij de bevolking van Tremseh waarschijnlijk zelf vooral de hulp van het leger heeft ingeroepen om die gewapende bendes uit hun dorp weg te jagen.

Door de 'oppositie' zijn de Tremseh-leugens ingezet als propagandamiddel in de hoop om een hoofdstuk 7-resolutie te kunnen bemachtigen in de veiligheidsraad. Een resolutie die het mogelijk zou maken met militaire middelen in te grijpen.

Als je dan op een Artsen zonder Grenzen pagina (4)  het volgende verhaal ziet staan, dan jeukt dat toch een beetje:

Onophoudelijk geschoten

Ik was bij de massamoord in Treimseh, een stad met zo'n 12.000 inwoners. Op 12 juli 2012 werd Treimseh door duizenden soldaten omsingeld. Van 6 uur 's ochtends tot half negen 's avonds werd er onophoudelijk geschoten: mortiervuur, raketten. Vanaf het middaguur kwamen er ook vliegtuigen bij die bommen lieten vallen.’

Soldaten

‘Toen de soldaten de stad innamen, schoten ze op alles dat bewoog. De vriend met wie ik buiten was, was op slag dood. Ik werd in mijn been geraakt. Toen de soldaat weg was, haalde iemand me van straat weg, bracht me naar zijn huis en bond mijn been af. Maar de soldaten kwamen me halen en brachten me naar de gevangenis.’

Alles wat ik had is vernietigd; verhaal uit Damascus

Op een andere pagina (6) kunnen we het verhaal lezen van Marwan:

Alles vernietigd
Marwan (41) woonde in Damascus met zijn vrouw en 4 kinderen. Hij was eigenaar van een restaurant voor hij in augustus 2012 met zijn gezin op de vlucht sloeg toen bommen en geweervuur hen omsingelden. ‘Alles wat ik had, is vernietigd,’ zegt Marwan. ‘Het is allemaal weg.’ Ze wisten de stad Rashaya in de Bekaavallei in Libanon te bereiken en verblijven momenteel in een kleine ruimte in een verlaten schoolgebouw.

Terug
Marwan verloor 2 broers tijdens de aanvallen. De rest van zijn familie is nog in Syrië, waaronder een andere broer, die net na 22 jaar is vrijgelaten uit de gevangenis en lijdt aan psychische problemen. ‘Ik zou graag terug willen naar Syrië,’ zegt Marwan. ‘Ik hoop dat het regime omvalt zodat we terug kunnen. In het begin waren er slechts vreedzame demonstraties. Maar opeens begonnen ze ons af te slachten.’

Het is duidelijk dat hier opnieuw iemand door Artsen zonder Grenzen aan het woord wordt gelaten die tegen de Syrische overheid is. Het propagandaverhaal dat er op vreedzame demonstranten zou zijn geschoten wordt hier nog eens in herinnering gebracht.

De werkelijkheid is dat er geen problemen waren in steden als Aleppo en Damascus totdat er werd geschoten op politieagenten en ander veiligheidspersoneel. Toen er vervolgens grote stromen gewapende bendes de steden binnenvielen en daar voor veel ellende zorgen moest de overheid haar taak uitvoeren, namelijk het weer veilig maken van de steden, moesten de bendes worden aangepakt.

Omdat zij zich verscholen in woonhuizen is dat geen gemakkelijke taak. In Damascus is het leger er aardig in geslaagd om de rust te herstellen waardoor de bendes niet veel meer kunnen doen dan het plegen van gruwelijke aanslagen om de angst erin te houden.

De belangrijkste landen die streven naar een machtswisseling in Syrië via geweld.
Deze landen zijn ook uitgesproken tegenstanders van iedere
vorm van dialoog tussen de strijdende partijen.

In een opinie-stuk van 21 maart op de site van Artsen zonder Grenzen door Jonathan Whittall (7) kunnen we ook lezen dat AzG zich wel bewust is van het gevaar van partijdigheid, hoe ongewenst dat ook moge zijn. Hij wijst eveneens op het gebrek aan medische middelen bij de Syrische overheid, vanwege de verlammende sancties van het buitenland op financiële transacties. Over de partijdigheid schrijft hij:

Het is op dit moment quasi onmogelijk voor hulpverleners om frontlijnen over te steken op de schaal die nodig is om de gigantische humanitaire noden te lenigen. Daarom gaan veel hulporganisaties illegaal de grens over, naar gebieden die de oppositie controleert. Zij  verlenen hulp met de steun van de oppositie. Dat is problematisch, omdat zij zo politieke solidariteit met één partij in het conflict doen uitschijnen – en daarmee wordt hun hulp gecontesteerd. Zo wordt de politieke complexiteit van het conflict in Syrië weerspiegeld in de humanitaire hulpverlening: de meest hulpverlening wordt partijdig gevonden.

Voorlopige conclusie
Als je site van Artsen zonder Grenzen bekijkt, en ook een blik werpt op de links dan krijg je een uitermate eenzijdig beeld van de situatie in Syrië. Een beeld dat volledig in lijn is met de westerse propagandalijn. Ik vermoed dat Artsen zonder Grenzen dat niet werkelijk bewust doet, en ook met de beste bedoelingen mensen helpt in oorlogsgebieden, maar het zou ze sieren als ze ook de lezer er af en toe aan zouden herinneren dat die bendes de meest gruwelijke slachtpartijen en bomaanslagen op hun naam hebben staan.

Ook zou het wat meer nuance geven als Artsen zonder Grenzen zou vertellen dat het Nationale Syrische leger niet riskante bombardementen zou hoeven uit te voeren als de gewapende mannen zich niet zouden schuilhouden tussen burgers in. Vaak stormen ze gewone woningen binnen en maken deze vervolgens tot vestigingen.

Omdat Artsen zonder Grenzen niet nodig is in andere gebieden dan de door de bendes gecontroleerde gebieden (vooral nabij de Turkse grens), komen er alleen verhalen naar buiten die erg eenzijdig zijn, wat helaas koren op de molen is van de landen die streven naar een staatsgreep in Syrië, zoals de Europese landen, de VS en hun makkers in de Golfstaten, de landen die schertsend hierboven in de kleuren van de Syrische 'oppositie' zijn verwerkt.

NOTEN
(1) http://iraansnieuws.blogspot.nl/2013/04/demonisering-van-poetin-en-rusland-in.html
(2) http://iraansnieuws.blogspot.nl/2012/06/walgelijke-leugens-van-amnesty.html
(3) http://iraansnieuws.blogspot.nl/2012/05/brief-aan-amnesty-international-vanwege.html
(4) http://iraansnieuws.blogspot.nl/2012/07/nieuwe-ronde-leugens-in-syrie.html
(5) http://www.artsenzondergrenzen.nl/projecten/themapaginas/syri%C3%AB/syri%C3%AB-verhaal-ceman.aspx
(6) http://www.artsenzondergrenzen.nl/projecten/themapaginas/syri%C3%AB/syri%C3%AB-verhaal-marwan.aspx
(7) http://www.msf-azg.be/nl/opinie/opinie-de-humanitaire-hulp-moet-waar-mogelijk-opgevoerd-worden