zondag 14 oktober 2012

Brahimi en een mogelijk plan voor Europeanen in een Vredesmissie in Syrië?

De Algerijn Lakhdar Brahimi (zie afbeelding) zou volgens een artikel in de Daily Telegraph (via Tehran Times, 1) bezig zijn met het onderzoeken van de mogelijkheid voor het plaatsen van een 3000-man sterke vredesmissie in Syrië. Deze zouden dan moeten toezien op een staakt-het-vuren.

DIT BERICHT IS LATER ONTKEND DOOR BRAHIMI ZELF OP 15 OKTOBER 2012 (7).

VN-Gezant voor Syrië,  Lakhdar Brahimi

Misschien ben ik al te lang met dit onderwerp bezig, maar spontaan komen er eerst allerlei gevoelens van wantrouwen opzetten. De Westerse landen wilden niet echt investeren in een 300-man sterke waarnemersmissie van Annan, en nu zouden ze wel willen investeren in een tien keer zo grote internationale 'politiemacht'? Wat zit daar achter?

Waarom zou de regering van Syrië buitenlandse soldaten toelaten in haar land, van landen die publiekelijk hebben opgeroepen tot het aftreden van president Bashar al-Assad? In het artikel wordt in ieder geval al genoemd dat Amerikaanse en Engelse troepen geen onderdeel zouden uitmaken van een dergelijke missie, gezien hun verleden in Afghanistan en Irak.

Er worden wel landen genoemd als Ierland, Griekenland, Spanje en Italië. Ook al zijn deze landen minder uitgesproken, behoren ze wel tot Europa, die als drager van de nobelprijs voor de vrede (2-4), fervente tegenstanders zijn van de regering van Syrië, en al anderhalf jaar zware sancties opleggen aan het land. Ook Frankrijk en Duitsland (5) worden genoemd als mogelijkheden. Je kunt toch niet verwachten dat soldaten uit dat soort vijandige Europese landen met open armen zouden worden ontvangen door Syrië?

Ministers van Buitenlandse zaken van Frankrijk en Duitsland
uit het 'vredige' Europa resp. Laurent Fabius en Guido Westerwelle riepen
op 3 juli 2012 in koor dat president Assad moest opstappen (5).
Moeten zij neutrale soldaten leveren voor een vredesmissie?
Daarnaast heeft Syrië ervaren wat er gebeurt bij een staakt-het-vuren. De opstandelingen gaan zich hergroeperen, herbewapenen en proberen zoveel mogelijk gebied te heroveren en hebben volledig lak aan een staakt-het-vuren. Het Syrische leger maakt grote vorderingen in het aanpakken van het gewapend verzet en het lijkt eerder een kwestie van tijd voordat het uiteindelijk rustiger kan gaan worden in het land, als Erdogan tenminste niet als een wild paard binnen komt stormen (6).

Een buitenlandse interventiemacht - misschien ook met wat Turken, Qatari, Libiërs, Afghanen en Saudi's erbij - die onder de vlag van een VN-vredesmissie de vrede moeten gaan bewaken in Syrië lijkt me onder de huidige omstandigheden een zeer irreëel plan. 

Laten de leden van de veiligheidsraad eerst maar eens samen besluiten dat ze de strijdende partijen aan de onderhandelingstafel willen hebben. Misschien gaan de VS, Frankrijk en Engeland later wel in op een dergelijk voorstel - zoals ze eigenlijk al hebben gedaan door het akkoord van Geneve op 30 juni 2012 - zodra ze gaan inzien dat hun gewapende bendes wel erg veel terrein aan het verliezen zijn. Misschien zegt Assad dan wel: helaas, maar nu is het te laat en maken we het af. 

De oppositie kan zich dan vervolgens gewoon verzamelen in politieke partijen en zo op een democratische wijze haar wensen proberen te realiseren. Wensen die in veel gevallen niet dieper gaan dan de dood van president Assad en het stichten van een streng-islamitische staat die Syrië 500 jaar terug in de tijd zou werpen.

SYRISCHE NOTEN
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)